Koty i czary

Dziś Halloween – święto duchów, strachów, zjaw i czarownic. Choć święto to w Polsce obchodzimy od niedawna i raczej ma komercyjny charakter, swymi korzeniami sięga ponoć prastarych celtyckich wierzeń. Według nich w dzień ten zacierała się granica między światami żywych i umarłych. Duchy przodków zapraszano wówczas do domów, a złe demony starano się odpędzić. Nie obywało się również bez przepowiadania przyszłości przez czarownice. A chyba nic z czarownicą bardziej się nie kojarzy, jak czarny kot. Nawet w dzisiejszych, racjonalnych ponoć czasach.

Czego możemy dowiedzieć się z kociego rodowodu?

Rodowód kota jest nie tylko dokumentem potwierdzający rasowość futrzaka. To również kopalnia informacji o posiadającym go zwierzaku. Jeśli rzecz jasna umiemy owe informacje odczytać, ale to wcale nie jest takie trudne – przynajmniej jeśli chodzi o wiedzę podstawową. Co zatem możemy z kociego rodowodu wyczytać?

Gdy odchodzi człowiek...

Zbliżają się Zaduszki – dzień, w którym czcić będziemy naszych zmarłych członków rodziny i przyjaciół. Bolesne są wspomnienia o naszych bliskich, których już z nami nie ma, choć pamiętamy również o wszystkich szczęśliwych chwilach spędzonych razem. Odwiedzając cmentarze, raczej nie myślimy o tym, że nasze koty również cierpią po stracie ukochanego człowieka! A najgorzej jest, gdy nie ma nikogo, kto po śmierci ich właściciela chciał się nimi zaopiekować!

Cymric

Cymric (wymawia się kumrik) jest siostrzaną rasą manxa. Wspominałem już chyba, co to są rasy siostrzane, ale może przypomnę. To takie rasy, które są bardzo blisko ze sobą spokrewnione i różnią się jedną lub dwiema cechami. W przypadku manxów i cymrików cechą tą jest długość okrywy włosowej.

Kot europejski

Wszyscy znamy koty europejskie. Toż przecież pełno ich w naszych miastach i wsiach. Tyle tylko, że za rasowego może być uznany jedynie kot rodowodowy. Niemniej jednak rasowy kot europejski jest niczym innym, jak „ulepszoną” wersją europejskiego dachowca. Rodowodowe europejczyki nie cieszą się w naszym kraju dużą popularnością – są za mało egzotyczne. Trochę szkoda, ale nie mam do nikogo pretensji. Sam przecież hoduję koty rosyjskie, więc byłbym hipokrytą, gdybym owe pretensje miał.