Burmilla

Burmille mają zachwycającego umaszczenie, zwane szynszylowym, które idealnie kontrastuje z zielenią ich oczu. O to zapewne głównie chodziło twórcom tej rasy.  Są one bardzo rzadkie – w naszym kraju nie ma ich jeszcze wcale (choć mogę się mylić), nie znam żadnej polskiej hodowli tej rasy. Nigdy ich również nie widziałem na własne oczy – znam tę rasę wyłącznie z książek.

Doński sfinks

Wszystkie nagie koty wzbudzają w ludziach mieszane uczucia. No cóż, większość z nas woli chyba jednak, by kot miał mięciutkie futerko, w które można zanurzyć palce. Nagie koty są niezwykłe, a dońskie sfinksy wydają najbardziej niesamowite z nich wszystkich. Nie przybyły jednak z kosmosu, jak twierdzą niektórzy, ani nie powstały wskutek wybuchu w czarnobylu, jak opowiadają inni, choć trzeba przyznać, że początki tej rasy są nieco „dziwne”.

Japoński bobtail

Japończycy wierzą, że bobtaile przynoszą szczęście. Szczególnie predysponowane do tego mają być osobniki trójkolorowe: czarno-rudo-białe, które określane są mianem Mi-ke. Ich podobizny można spotkać w Japonii niemal na każdym kroku. Figurki te, zwane maneki neko, przedstawiają koty w pozycji siedzącej z uniesioną łapką w powitalnym geście.

Kot balijski

Koty balijskie to po prostu syjamy w długim futerku. Z tego powodu znalazły się z nimi w jednej grupie. Posiadają wszystkie cechy kotów syjamskich okraszone pięknym włosem.

Manx

Potop zbliżał się wielkimi krokami. Na ziemię zaczęły spadać już pierwsze krople deszczu, będące zapowiedzią rychłego kataklizmu. Wszystkie zwierzęta – po jednej parze z każdego gatunku – znalazły się już na Arce. Brakowało tylko kotów, którym jak zwykle nigdzie się nie śpieszyło. Noe nie mógł jednak dłużej czekać i zdecydował się zamknąć wrota Arki. Prawie się już zatrzasnęły, gdy wreszcie zjawiły się koty. Udało im się dosłownie w ostatniej chwili wślizgnąć na pokład, jednak temu, który wbiegał jako drugi, zamykające się wrota obcięły ogon. A przecież ogon to największa duma kociego rodu! Gdy więc wody Potopu opadły, zawstydzony brakiem ogona zwierzak zaszył się na bezludnej wyspie Man, położonej na Morzu Irlandzkim, zapoczątkowując ród bezogoniastych kotów – manxów.

Amerykański curl długowłosy

Nie, tym kotom nie kręci się uszu na lokówki! One już tak mają z natury. Geny takie. Amerykańskie curle wyglądają z tymi uszami uroczo i zabawnie zarazem. To stosunkowo młoda rasa, w Polsce jeszcze mało znana, ale w swojej ojczyźnie ponoć bardzo popularna.

Egipski mau

Wielbiciele egipskich mau twierdzą, że koty te są pierwszą i najstarszą rasą na świecie – mają się wywodzić wprost od świętych futrzaków ze Starożytnego Egiptu. (Miłośnicy kotów abisyńskich również tak mówią, więc komu wierzyć?) Słowo „mau” oznacza zresztą po prostu kota w języku staroegipskim – tak przynajmniej słyszałem. Jeśli to wszystko jest prawdą, to hodowla tej rasy zaczęła się już 3000 lat przed naszą erą!

Kot norweski leśny

Koty norweskie leśne stały się ostatnimi laty bardzo w Polsce popularne. Nie mam wątpliwości, że przyczyną tego jest efektowna szata i duże rozmiary. Norwegi łączą miłą osobowość z dzikim wyglądem.

Devon rex

Devon rexy albo się kocha albo nie cierpi. Na pewno nie można przejść obok nich obojętnie. Bo jak tu pozostać obojętnym wobec takiego cudu? Ni to kot, ni małpka. Taki mały gremlin w kociej skórze.

Kot somalijski

Z kotami somalijskimi zetknąłem się po raz pierwszy w 1995 na wystawie w Baden Baden. Oczywiście wiedziałem, że taka rasa istnieje, jednak na wcześniejszych wystawach, na których bywałem, jakoś nie dane było mi ich zobaczyć. A tu nagle są, i to w dużej ilości – sporo ich bowiem tam się pojawiło. I były piękne! Jeszcze piękniejsze od swoich kuzynów kotów abisyńskich. Choć trochę rozrabiały podczas oceny, ale moim zdaniem dodawało im to tylko uroku.

Neva masquerade

Nevy narobiły sporego zamieszania wśród miłośników kotów. Generalnie są to po prostu koty syberyjskie o syjamskim umaszczeniu. Gdy syberyjczyki w takim futerku zaczęły pojawiać się na scenie felinologicznej coraz częściej, część wielbicieli i hodowców kotów syberyjskich gwałtownie zaprotestowała: „Nie chcemy wprowadzania nowego umaszczenia do tej rasy!”

Kot syberyjski

Z kotami syberyjskimi zetknąłem się po raz pierwszy, gdy nie byłem jeszcze hodowcą – dawno, dawno temu. O ile dobrze pamiętam, miałem wówczas zrobić wywiad na temat Stowarzyszenia Hodowców Kotów Rasowych w Polsce (już nie istnieje – na jego miejsce utworzono Felis Polonię). Pojechałem do domu Jolanty Sztykiel, bodajże ówczesnej prezes stowarzyszenia i tam właśnie pierwszy raz zobaczyłem syberyjczyki, ponieważ Jola (jesteśmy już od dawna na „ty”) była jedną z pierwszych hodowców tej rasy.

Święty kot birmański

Mój pierwszy kontakt ze świętymi kotami birmańskimi był delikatnie mówiąc niezbyt miły. Zostałem bowiem przez jednego z nich pogryziony. Działo się to dawno temu na wystawie kotów rasowych, na której pracowałem jako steward. W pewnym momencie przyszło mi zanieść do oceny pięknego kocura birmańskiego o imieniu Kazio. I popełniłem kardynalny błąd – nie umyłem rąk po tym, jak wcześniej prezentowałem innego kocura. Kazio był słodki, ale nie cierpiał innych futrzaków płci męskiej. Gdy więc poczuł kocurzy zapach na moich rękach, straszenie się zeźlił, a że ja byłem „pod łapą”, wyładował swoją złość na mnie. Od tej chwili zakochałem się w kotach tej rasy i zaprzyjaźniłem się z właścicielką Kazia.

Kot burmski

Bardzo podobają mi się koty tej rasy, i to nie tylko z wyglądu, ale i z charakteru. Pamiętam burmę mojej dobrej znajomej z kocich wystaw. To był niezwykły futrzak – często można było zobaczyć, jak czekając na ocenę sędziego, moja znajoma sadza go na podłodze między nogami, a on siedzi tak niczym posążek i nic go nie wzrusza.

Ragdoll

Słowo ragdoll pochodzi z języka angielskiego i dosłownie oznacza „szmaciana lalka”. Ta dziwna nazwa rasy wzięła się od niezwykłej cechy, którą posiadają jej przedstawiciele. Gdy wziąć je na ręce, całkowicie się odprężają, tak jakby wszystkie ich mięśnie zupełnie wiotczały. Mają wówczas przypominać ową szmacianą lalkę.

Turecka angora

Tureckie angory, podobnie jak tureckie vany, darzę wielkim sentymentem. Przecież pochodzą one z Turcji – kraju, który uwielbiam. Koty te są naprawdę piękne i mają wspaniały charakter. Najprawdopodobniej są przodkami persów, a niektórzy felinolodzy twierdzą, że wszystkie rasy kotów o długiej sierści, sierść tę zawdzięczają właśnie tureckim angorom.

Kot orientalny krótkowłosy

Koty orientalne krótkowłose to siostrzana rasa kotów syjamskich. Różnią się do siebie wyłącznie umaszczeniem. I jak to zwykle z rasami siostrzanymi bywa można je ze sobą kojarzyć, a w miotach mogą pojawiać się kocięta syjamskie i orientalne. Może dlatego hodowcy syjamów najczęściej są jednocześnie hodowcami orientów.

Kot egzotyczny

Kot egzotyczny nazywany bywa persem dla leniwych. Od tego drugiego różni bowiem wyłącznie długością futra, które jest krótkie, choć geste, a tym samym znacznie łatwiejsze w pielęgnacji. Co ciekawe obydwie rasy krzyżuje się ze sobą, w miocie zaś mogą pojawić się zarówno persy, jak i egzotyki.

Chartreux

Chartreux nazywane są również kotami kartuskimi. Te wielkie pluszowe misie na pierwszy rzut oka przypominają koty brytyjskie, jednak pod wieloma względami bardziej podobne są do kotów rosyjskich, przynajmniej ja tak uważam. To naprawdę piękne futrzaki, których ojczyzną jest Francja.

Cornish rex

Nie mogę zaprzeczyć, to jedne z bardziej niezwykłych kotów rasowych. Cornish rex – kot o karakułowym futerku. Do tego trzeba dołożyć niezwykle szczupłą, ale elegancką sylwetkę i specyficzny charakter. Wielbiciele tej rasy twierdzą, że kornisze są psami w kociej skórze, czyli zachowują się jak psy. Nie lubię porównywania tych dwóch gatunków, ale coś w tym stwierdzeniu jest.